Η Ελλάδα στον 21ο αιώνα

  Στην Ελλάδα γίνεται -πλέον- συχνά διάλογος για την πορεία της χώρας στο μέλλον, τόσο στρατιωτικά, όσο και κοινωνικά, οικονομικά, γεωπολιτικά. Οι απόψεις είναι πολλές και διίστανται. Οι μεν προτάσσουν την «Ατζέντα 2030» ενώ οι δε το «όχι σε όλα». Σκέφτηκα λοιπόν ότι δεν θα ήταν κακό να προστεθεί άλλη μια άποψη σε αυτήν την κακοφωνία συλλογισμών (και παραλογισμών).

  Υπάρχουν αρκετά προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, σε πολλά από τα οποία και θα αναφερθώ εδώ 

  Αρχικά έχουμε την Δικαιοσύνη. 

  Αυτή τη στιγμή είναι πασίγνωστο ότι η Δικαιοσύνη πάσχει. Οι πολίτες είμαστε αναγκασμένοι να συνυπάρχουμε με μια πρωτόγνωρη εγκληματικότητα -την οποία εν τέλει συνηθίζουμε. Οι υπαίτιοι αυτής, δηλαδή οι εγκληματίες, συλλαμβάνονται και ύστερα αφήνονται ελεύθεροι από την «Δικαιοσύνη» στο όνομα των δικαιωμάτων των δραστών αγνοώντας παντελώς τα δικαιώματα των πολιτών. 

  Αυτό φυσικά καλλιεργεί μια κλιμακούμενη αίσθηση αγανάκτησης στην κοινωνία , η οποία και φανερώνεται σε άσχετα συχνά θέματα με την έλλειψη υπομονής και κατανόησης από τους πολίτες. Τα προβλήματα δεν λήγουν εδώ όμως. Η επίγνωση πως στην Ελλάδα δεν ‘βασιλεύει’ η Δικαιοσύνη αλλά ο εγκληματίας αποτρέπει πληθώρα πιθανών επενδυτών από τη χώρα μας και εντείνει την εξάρτηση της στον τουρισμό, κάτι που αποτελεί θανατική ποινή για μια χώρα του μεγέθους μας (σε αντίθεση π.χ. με αρχιπελαγικά κράτη του ειρηνικού).

  Πρέπει λοιπόν η Δικαιοσύνη να αναδιαμορφωθεί. Αυτό ξεκινάει από την αστυνομία. Η αστυνομία πρέπει να καθαριστεί αρχικά από διεφθαρμένο προσωπικό το οποίο και αμαυρώνει τον θεσμό και διαβρώνει την εμπιστοσύνη του λαού σε αυτήν. Έπειτα είναι κρίσιμο να εξαλειφθεί η πολιτική του «ελεύθερος με περιοριστικά μέτρα» παρά μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις (όπως ανάγκες υγείας). Φυσικά, για να γίνει αυτό είναι ανάγκη να υπάρχει χώρος για τους φυλακισμένους, δηλαδή να κτιστούν νέες φυλακές -κάτι που το ελληνικό κράτος πεισματικά αρνείται.

  

  Η καταστολή δεν είναι η μόνη λύση όμως. Είναι ένας επίδεσμος αποτελεσματικός αν και απλώς κρύβει το πραγματικό πρόβλημα - την ένδεια.

  Και εδώ έγκειται η αληθινή παθογένεια της Ελλάδας. Αντί να προωθείται η πρωτοβουλία αυτή εκτελείται εν ψυχρώ με φόρους που θα ζήλευαν ακόμη και φεουδάρχες. Αντί να διευκολύνονται οι ελεύθεροι επαγγελματίες με λιγότερη γραφειοκρατία -λιγότερη, όχι την ίδια αλλά ψηφιακά- , εξαναγκάζονται να διεκπεραιώσουν διαδικασίες που δεν μπορούν συχνά και οι οποίες δεν βγάζουν νόημα. Λόγω χάριν, ένα φροντιστήριο πρέπει να δηλώνει τις αποδείξεις την ίδια μέρα στο κράτος, τη στιγμή που αυτές πληρώνονται με κάρτα από POS και είναι ορατές ήδη στο κράτος!

  Οι Έλληνες διαχρονικά έχουμε αποδείξει ότι είμαστε επιχειρηματικά μυαλά. Ήρθε η ώρα το ελλαδικό κράτος, όχι από φιλοδοξία αλλά από ανάγκη για επιβίωση, να το αποδεχθεί και να το αξιοποιήσει με χαμηλούς φόρους και ανύπαρκτη γραφειοκρατία. 

  Μόνο έτσι θα μπορέσει η Ελλάδα να ορθοποδήσει ξανά και οι Έλληνες να γίνουμε ξανά όχι πλούσιοι, αλλά ικανοί να ζούμε αξιοπρεπώς. Αυτό φυσικά θα επηρεάσει και τη εγκληματικότητα αφού οι νέοι αντί να βλέπουμε ένα σύστημα που διαλύει όνειρα και προσπάθειες θα βλέπουμε ένα σύστημα που τα ενισχύει και μας βοηθά.

   Έτσι, μέσω της ισχυρής οικονομίας θα αντιμετωπιστεί και το δημογραφικό. Δυστυχώς τα επιδόματα για νέες γεννήσεις δεν δουλεύουν και συχνά οδηγούν σε δυσάρεστες καταστάσεις με ζευγάρια να αποκτούν παιδιά μόνο για τα επιδόματα (βλ. ΗΠΑ). Όπως και στα περισσότερα πράγματα, το κράτος εδώ δεν μπορεί να βοηθήσει άμεσα πολύ. Μπορεί να μειώσει τους φόρους στους γονείς ή να επιδοτεί την αγορά των απαραίτητων για το παιδί αντικειμένων αλλά πέρα από αυτά δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Προσφέροντας δωρεάν τα απαραίτητα για το παιδί ως τα δύο πχ έτη θα βοηθήσει τους γονείς που πραγματικά θέλουν παιδιά και μάλιστα δεν θα τους καταστήσει εξαρτημένους από επιδόματα. 

  Το δημογραφικό είναι ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε διότι αγγίζει κάθε τομέα της ζωής. Από την άμυνα, την οικονομία και την οικογένειά (ποιος το περίμενε) μέχρι τις συντάξεις και την εγκληματικότητα. Πιθανώς να μην αρκούν τα οικονομικά κριτήρια μάλιστα, αλλά να απαιτείται μια προσπάθεια εξάλειψης της άποψης πως τα παιδιά δεν είναι παρά «φορτίο» και «αχρείαστη ευθύνη» που κυριαρχεί συχνά πλέον.

  Κάπως έτσι φτάνουμε στην γεωπολιτική. Εάν η Ελλάδα κάνει τα προηγούμενα θα είναι ο ισχυρότερος “παίκτης” στην Ανατολική Μεσόγειο. Διαφορετικά ίσως καταλήξουμε ο πιο αδύναμος. Παρακάτω θα μιλήσω έχοντας υπόψη το πιο πιθανό σενάριο, δηλαδή να κάνουμε τα μισά (όπως συνήθως). 

  

     Η Ελλάδα έχει μια πολύ ισχυρή δημόσια παιδεία, την οποία και δεν αξιοποιεί για την άμυνα. Οι απόφοιτοι μηχανολόγοι μηχανικοί, μηχανικοί υπολογιστών αλλά και μηχανικοί γενικότερα θα έπρεπε -με πληρωμή φυσικά- να υπάρχει πρόγραμμα απορρόφησης τους στις ένοπλες Δυνάμεις με στόχο την παραγωγή δικών μας οπλικών συστημάτων. Κάθε χρόνο αποφοιτούν τουλάχιστον 1000 άτομα με σχετικά πτυχία. Αν οι 300 από αυτούς αξιοποιηθούν δεν είναι καθόλου δύσκολο να αναπτύξουμε και δικά μας drone και δικά μας συστήματα αεράμυνας. 

  Πέραν αυτού, ο ελληνισμός έχει ανάγκη συμμάχους στην κοντινή περιοχή. Αυτήν την στιγμή αυτοί βρίσκονται στη Γαλλία και την Αίγυπτο, με το Ισραήλ και την Σερβία να ακολουθούν ως αμφιλεγόμενοι. Πρέπει η Ελλάδα να κυριαρχήσει στα Βαλκάνια οικονομικά και πολιτισμικά αρχικά. Οι δισεκατομμυριούχοι μας να αγοράσουν υποδομές σε κράτη όπως τα Σκόπια και η Αλβανία, να γίνουν έργα με ελληνικές επενδύσεις σε αυτά και γενικότερα να τα «αγοράσουμε» ώστε να διαφυλάξουμε τα βόρεια σύνορα μας.

  Η Τουρκία αποτελεί μια τρομερή πρόκληση, η οποία όμως δεν πρέπει να μας τρομάζει. Κατά τον χρόνο συγγραφής, η Τουρκία απειλεί με εισβολή το Ισραήλ και το τελευταίο αποζητά την εκδίωξή της από το ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, οι μουλάδες στο Ιράν φαίνονται όλο και πιο πιθανό να χάσουν την εξουσία.

  Τα συμφέροντα του Ιράν είναι κατεξοχήν αντίθετα με αυτά της Τουρκίας, αλλά το Ιράν αναγκάζεται σε συμμαχία με την δεύτερη λόγω της απομόνωσης του. Μόλις πέσουν οι μουλάδες αυτό θα αλλάξει και το Ιράν - ή όπως ονομαστεί μετά- θα αποτελεί έναν σύμμαχο της Ελλάδας με 80 εκατομμύρια κατοίκους. Παράλληλα, κράτη όπως η Σαουδική Αραβία εξοπλίζονται συνεχώς και έχουν επίσης αντίθετα συμφέροντα με την Τουρκία. 

  Πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν επιδιώκουμε εδάφη της Τουρκίας. Θέλουμε μόνο να την αποτρέψουμε από την επίθεση σε εμάς και να την εξαναγκάσουμε να σεβαστεί τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο. Για αυτό χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο συμμάχων και όχι έναν παντοδύναμο στρατό. 

  

    Η Ελλάδα μπορεί να βγει από τον 21ο αιώνα μια χώρα ισχυρή με εξορύξεις υδρογονανθράκων, ακμαίο πληθυσμό, ακλόνητη οικονομία και σεβαστές στρατιωτικές δυνάμεις. Αυτό όμως απαιτεί να εγκαταλείψουμε τον «ωχαδερφισμό», να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και ενωθούμε ώστε να κάνουμε περήφανους όχι τους προγόνους, αλλά τους απογόνους.